ما هریک از دوستانمان را تا اندازه ای دوست داریم؛ یکی را کم و یکی را بیشتر. هرقدر دوستی
بین دو نفر عمیق تر باشد، یاد دوست تداوم بیشتری می یابد و به آنجا می رسد که انسان همواره به یاد دوست است؛ همین تکرار یاد دوست سبب تقویت دوستی و استحکام آن می گردد.
یاد خدا هم نشانه دوستی و محبت ما به خداست و به راستی چه دوستی بهتر از خالقی که خود
را دوستدار ما نامیده است.